Vanmorgen had ik een afspraak staan voor een foto shoot waarin ik alle controle moest gaan loslaten, maar waarin ik wel zou werken aan een stukje zelfvertrouwen. En ik kan je vertellen….dat is niet gemakkelijk voor mij.
Rond acht uur werd ik wakker. Het is vakantie en ik heb een tijd geleden mezelf al aangemeld voor deze shoot. Een shoot voor Project Pesten van Susan Leurs. Een shoot die ik al een tijd geleden heb gepland met haar.
PESTEN BULLYING
Ik heb Susan leren kennen tijdens de workshop die ik gaf in Maastricht tijdens de expositie PESTEN BULLYING. Dit was een expositie die door Susan is gemaakt in samenwerking met Stichting Omgaan met Pesten. Susan heeft vele mensen die gepest zijn of op andere manier met pesten in aanraking zijn geweest geportretteerd en die portretten waren zacht uitgedrukt erg indrukwekkend. De foto’s, de verhalen, de mensen… het deed iets met me. Met mij als mens, als moeder en als trainer/coach. Afijn, ik kwam met haar in contact en we spraken af dat ze ook een portret van mij zou maken.
Facebook live, help…
Vanmorgen was het dus zover. Ik stond op na een redelijke goede nachtrust, ging douchen en aankleden. Normaal zou ik dan ook wat make up op doen, maar deze dag niet. Vandaag ging ik zonder make up op pad. Dat was al gek omdat ik dat niet gewend ben. Naar een afspraak gaan zonder make up…. Poeh….Dat was al een stukje controle wat ik moest loslaten en deed al iets met mijn zelfvertrouwen.
Na mijn ontbijt besloot ik dat ik best een Facebook live kon opnemen, dat doe ik dan ook maar puur, zonder make up. Hierin wilde ik alvast aankondigen wat mijn plannen zijn van vandaag en dat ik op het punt stond om naar die foto shoot te gaan in Stein. Ook dat was eigenlijk alweer een hele stap voor mij. Sowieso live gaan is geen makkie voor me, laat staan zonder make up. Maar huppekee…. ik sprak mijn helpende gedachten aan om mezelf wat meer zelfvertrouwen te geven, dacht ik probeer het gewoon en heb de camera van Facebook aangezet. Voordat ik begon heb ik eerst veel in mijn gedachten geoefend met wat ik wilde zeggen. In plaats van dat op te schrijven zodat ik wat controle kon houden over wat ik ging zeggen, heb ik dat niet gedaan. Ik ging er zo in…Tevreden ben ik niet snel, en dat was ik nu ook niet. Maar goed. Het stond erop en ik vond dat ik moest doorzetten. (iets met de lat hoog leggen voor mezelf).
En dan is het zover,
tijd voor de shoot
Daar ging ik dan, op weg naar Stein.Eenmaal daar aangekomen word ik hartelijk door Susan ontvangen. De studio heeft ze in haar huiskamer ingericht. Susan stelt me voor aan Raoul, haar stagiair die er ook is. Dat is iets waar ik geen controle over kon hebben, en ik vind het prima. Terwijl zij nog bezig zijn alles op te stellen en in te richten, vraag ik de weg naar het toilet. Op het toilet kijk ik in de spiegel en zie dat mijn haren echt nergens naar zitten. Tja, dan had ik ze ook maar even moeten föhnen en een kam mee moeten nemen. Zo goed en kwaad als het gaat kam ik mijn haren met mijn vingers en probeer ze enigszins in model te brengen. Omdat ik geen make up op mag wil ik toch in ieder geval wel dat mijn haar een beetje in de plooi zit en niet strak en slap langs mijn hoofd hangt. Ik maak ervan wat ik kan zonder kam of borstel, en loop terug naar de studio. Daar vraagt Susan me de ketting af te doen en plaats te nemen op de stoel tussen de schermen en voor de grote lamp en de camera.
3…2…1…flits…donker
Het wordt een foto van mijn gezicht en mijn schouders. Ik krijg nog een witte plaat vast die ik op borsthoogte voor me mag houden en dan als alles uiteindelijk goed is ingesteld vertelt Susan dat ze aftelt van 3 naar 1 bij iedere foto die gemaakt wordt zodat ik weet wanneer de flits komt. Daar gaan we…. 3…2…1…flits…donker… Nog eens… en nog eens. Tot dat het rolletje vol is. Bij iedere donkere seconde zie ik beelden. Beelden van mezelf, beelden van mijn kinderen. Heel snel. Ik heb er geen controle over. Ik word er verdrietig van en ik denk terug aan de moeilijke tijden die we hebben gehad en de moeilijke tijden die er zijn. Tegelijkertijd vraag ik me af of niet iedere foto straks gewoon hetzelfde is en stel die vraag achteraf ook aan Susan. Zij vertelt me dat iedere foto toch een andere mimiek, uitstraling en emotie heeft, hoe klein het verschil ook. Ik snap het en ik denk, dat zou best eens zo kunnen zijn.
Een expositie in Noord Limburg
Wanneer het rolletje vol is (Susan fotografeert analoog, dus werkt nog met rolletjes) sta ik op en blijf nog even napraten met Susan en Raoul. Over de portret serie, over nieuwe portret series die ze gaat maken over menen met een depressie en de serie die Raoul gaat maken over mensen met ASS. Ik vind het mooi en bijzonder dat zij dit doen. Verder hebben we het nog over de expositie in Maastricht die is geweest en ons eerste contact, en hoe fijn het is dat Susan betrokken blijft bij de Stichting Omgaan met Pesten. We houden in ieder geval contact om te kijken hoe, waar en wanneer we deze mooie en indrukwekkende expositie/tentoonstelling naar Noord Limburg kunnen halen. Misschien in Bergen of in Gennep, we gaan het proberen.
Gewoon IK
Pesten is zo naar en laat zoveel littekens achter. Dat heb ik zelf ervaren als mens en als moeder. Ik zie het ook bij die kinderen die ik mag helpen naar meer weerbaarheid en zelfvertrouwen. Daar ben ik dankbaar voor. Nu nog meer dan voorheen, want deze shoot heeft me geholpen. Geholpen mijn controle een stukje los te laten, geholpen op weg naar iets meer zelfvertrouwen in mijn eigen kunnen, want al ben ik trainer, ook ik ben maar mens met mijn onzekerheden en twijfels. Ook ben gewoon ik en dat mag ik ook zijn. GEWOON IK…
Werken aan zelfvertrouwen
Als trainer Omgaan met Pesten geef ik kinderen en jongeren trainingen waarin we samen werken aan meer zelfvertrouwen. Door het volgen van een Sta Sterk training staan kinderen letterlijk sterker en kunnen zij hun grenzen aangeven op een assertieve manier zonder over de grenzen van een ander heen te gaan.
Wil je graag meer informatie over de Sta Sterk training of een andere training of cursus, neem dan vrijblijvend contact met me op. Samen onderzoeken we dan op welke manier ik kan helpen.
